KİŞİSEL MİTOLOJİSİNİN RESİMLERİ
Daniel Doublier
Ressam Onay AKBAŞ'ı tanıyor musunuz? İnsanı fetheden tavırları, cin gibi gözleri, sakallı, kalender
AKBAŞ'ı. Paris'te, halk ayaklanmasının simgesi Bastille'e uzak olmayan bir yerde yaşıyor ve çalışıyor. İşte,
safran sarısı, cadmium turuncusu, cobalt mavisi, magenta kırmızısı, Verones yeşille ve başkaca binbir çeşit
renklerden sırılsıklam olmuş fırçası ile renklere valsler yaptıran eşsiz bir sanatçı. Başkaca ne biliyorum?
Atölye, gökyüzündeki kış aylarının pis grisini aralıyor. Dışarıda insana kafada bastıran, neşesiz, nemli
boktan bir hava var. Fakat içeride, duvarlarda, insanı şaşkına çeviren renkli kıvılcımlarla etrafa dağılan
infilaklar ve patlamalar görüyoruz. Bütün bunlara rağmen göz kaybolmuyor. Her tuvalde olağanüstü bir
bütünlük var. Ne izlenimci ne de dekoratif hiçbir yanı olmayan bu resim, çocukluğunuzdan kaçıp
kurtulmuş en duyarlı bölgelerinizi sarıp sarmalayarak sizi kalbinizden vurur. Kukla oynatıcıları var /
Kelebek koleksiyoncuları / Gülüşen çocuklar, uzun burunlu köpekler / Bazıları uçuyor / Öfkeli çocuklar /
Köşelere sıkışmış bulutlar ve dünyanın üzerine yuvarlanmış güneş var / Asık suratlar kandıran gülüşler /
Sonra, orada olmaktan şaşırmış büyük çiçekler. Bütün bunlar, dışavurumcu, gerçekçi ya da klasik hiç bir
yanı olmayan orijinal bir espas içinde üst üste binmiş, itişip kakışıyorlar. Daha çok anlatımcı, tamamen
doldurulmuş bir espastır bu; sağlam, yıkılmaz bir plastik anlayışın ve yalnızca akılcılığın işlediği canlı bir ilgi
ve ilişkiler ağının, yüzeyin, ince bir parçalanma örgüsü ile kaynaştırdığı, birbirine geçmiş ya da birbirini
karşılayan çizgiler yardımı ile oluşan harikulade bir bestenin oluşturduğu bir espas. Hatta, bazen bu
estetik mantık, şiddetli renkleri ile oluşturduğu tablolarına yapıştırdığı akademik desenlerin de olduğu
gibi, (daha önceki yıllarda yaptığı) ressamın us'unu sık sık kurcalayan birbiri ile çelişen bir sürü elemanı bir
araya getirmeyi başarıyor. Yolunda, kendi başına yürüyen sanatçısını sürekli takip eden öyle bir mantıktır
ki bu; orada biçim ve rengin önemi sadece ve sadece boyasal heyecanların yoğunluğuna boyun eğer. Şu,
tablonun alt tarafında bulunan figürün ölçüsüzce gerinmesi, bir başkasının eklemleri üzerine yığılmış bir
kukla gibi el kol sallaması çok önemli değil, onların güçlü çizgileri ve gösterdikleri yönleri dahi tuvalin
kendine özgü mimarisine katkıda bulunuyor. Ve kendimizi bize anlattığı, yaşam dolu, gürül gürül bir
kaynak gibi kişisel mitolojisinden oluşturduğu filelerinin içersinde buluyoruz. O halde, eğer AKBAŞ'ın
resmini henüz tanımıyorsanız mutlaka görmelisiniz. Ruhunuzu arındıracak kara, kapkara düşüncelerinizi
kovacaktır. AKBAŞ'ın resmi melankolinin gerçek ilacıdır.